Forum Podróże Wycieczki Wypady na Weekend Strona Główna Podróże Wycieczki Wypady na Weekend
PODRÓŻE MARZEŃ - Forum Podróżników
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy     GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Fortyfikacje, Bunkry i inne...

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Podróże Wycieczki Wypady na Weekend Strona Główna -> Wypady na Weekend
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
HaLaS
Papuga Kapitana



Dołączył: 08 Lip 2007
Posty: 8
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3

PostWysłany: Sob 22:00, 25 Sie 2007    Temat postu: Fortyfikacje, Bunkry i inne...

Wilczy Szaniec
Wojenna kwatera Hitlera w Prusach Wschodnich.
W SAMYM SERCU MAZUR ZNAJDUJĄ SIĘ POROŚNIĘTE LASEM RUINY TAJNEJ KWATERY GŁÓWNEJ ADOLFA HITLERA.

Zamaskowane miasteczko w lesie -
200 budynków: schrony, baraki, 2 lotniska, elektrownia, dworzec kolejowy, urządzenia klimatyzacyjne, wodociągi, ciepłownie, dwie centrale dalekopisowe.

W 1944r. mieszkało tu ponad 2000 osób.

20 lipca 1944 roku pułownik hrabia Claus Schenk von Stauffenberg dokonuje tu nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.



--------------------------------------------------------------------------------

Trochę historii
Nazwa kwatery - Wolfschanze (Wilczy Szaniec), pochodzi od partyjnego pseudonimu Hitlera. Została ona zbudowana, gdyż Hitler uważał, że kwatery położone na terenie Niemiec będą zbyt odległe od planowanych pól bitew w wojnie ze Związkiem Radzieckim. Mobilna kwatera, czyli pociąg pancerny, zapewniała możliwość szybkiego przemieszczniea się wraz z frontem, ale na dłuższą metę nie nadawała się ona jako docelowa siedziba sztabu.

Wybór padł na Prusy Wschodnie, a dokładniej na las miejski Kętrzyna. Było to miejsce mające tyle zalet co i wad. Położenie kwatery zapewniało naturalną ochronę ze strony wschodniej - jeziora. Na przesmyku pomiędzy jeziorami znajdowała się twierdza Boyen, a cały teren pokryty był gęstym, zabagnionym lasem. Ułatwiało to kamuflaż, niestety nie pomagało w budowie, gdyż teren jest tam bardzo miękki. Pozatym mieszkańcy kwatery narzekali na wilgoć (powodowała problemy z układem oddechowym, o czym już wcześniej przekonali się Francuzi w linii Maginote'a i Niemcy w odpowiadającej jej linii Zygfryda), oraz na chmary insektów. Las z racji tego, że był bardzo gęsty, hamował powiewy wiatru, co dodatkowo zwiększało niewygody przebywania tam. (Pod tym względem Mamerki biły Wilczy szaniec na głowę) Wilczy Szaniec położony był zdala od głównych szlaków komunikacyjnych, jeśli nie liczyć linii kolejowej Kętrzyn-Węgorzewo.

Do budowy przystąpiono we wrześniu 1940 roku. Od początku budowy cały teren był zamknięty dla ludności miejscowej. Budowa tradycyjnie prowadzona była przez organizację Todt i również jak inne budowle (np. Mamerki) pod kryptonimem Fabryki Chemicznej Askania. Żeby było jeszcze tajniej robotnicy byli zatrudniani przez prywatne firmy z Kętrzyna i Giżycka. Podczas budowy nie pracowali robotnicy przymusowi ani jeńcy wojenni. Wszyscy robotnicy byli zakwaterowani w Kętrzynie i codziennie dojeżdżali koleją i samochodami. Stosowano rotację robotników i żaden z nich nie pracował tu dłużej niż pół roku. Łącznie przez budowę przewinęło się około 20 tyś. ludzi.

Prace wykonywano etapami. W pierwszym etapie wybudowano 4 schrony o grubości ścian 2m oraz baraki murowane i drewniane, w których mieściły się biura szefa prasy, adiutantury Hitlera, wydziału personalnego Oberkommando der Wehrmacht, a także kwatery lekarzy i ochrony Hitlera, kasyno, herbaciarnię oraz garaże. Do istniejącej wcześniej linii kolejowej dobudowano także bocznicę.

Na przełomie lat 1941/42, kiedy plan szybkiego zwycięstwa nad ZSRR zaczął się walić, zaczęto polepszać warunki bytowe kwatery. Dobudowano więcej baraków dla obsługi sztabu, oraz biura gen. Jodla, Fritza Todta, oficerów łącznikowych itp.

W 1944 roku, pod nieobecność Hitlera (od 23.02.1944 do 14.07.1944 przebywał on ze sztabem w alpejskim Berchtesgarden) dobudowano nowe schrony, oraz wzmocniono już istniejące. Wzmocnienie polegało na ustawieniu na dachu bunkra betonowych słupów podtrzymujących zbrojenie, obłożeniu ścian zewnętrznych tłuczniem kamiennym, obmurowaniu tego ceglaną ścianką, oraz zabetonowaniu tego wszystkiego grubym na kilka metrów betonowym sarkofagiem. (Bunkier podczas wykańczania można zobaczyć w Mamerkach - obiekt nr 16).

Ogólnie na terenie kwatery znajdowało się 80 budynków, rozłożonych w trzech strefach bezpieczeństwa, oddzielonych od siebie ogrodzeniami. Po pewnym czasie utworzono także w strefie pierwszej dodatkową strefę "A", w której najdowały się najważniejsze budynki, czyli bunkier Hitlera oraz kwatery jego najbliższego otoczenia, a także barak narad (ten w którym dokonano zamachu)

Szczególny nacisk podczas budowy postawiono na jej maskowanie. Połowę roboty załatwiła natura, z niewielką pomocą pewnej firmy ogrodniczej ze Stuttgartu. Obok nowo wybudowanych obiektów sadzono drzewa i krzaki (często nawet przesadzano zupełnie duże drzewa), a ściany bunkrów porastał specjalny mech. Gdzie nie dało się zastosować naturalnych metod, budowniczowie stosowali druciane siatki maskujące poprzetykane niepalnym materiałem imitującym różnokolorowe liście. Wstawiano także sztuczne drzewa, zbudowane z drewna, stali i bakelitu. Maskowane były też wszelkie drogi i ścieżki.

Teren kwatery otoczony był podwójnym ogrodzeniem, z polem minowym pomiędzy oboma płotami. Pole minowe było kombinowane z różnego rodzaju min, od przeciwczołgowych, poprzez miny przeciwpiechotne skaczące i tradycyjne, aż po miny sygnałówki zawieszone na drutach ogrodzenia. Rozminowywanie terenu trwało od roku 1945 do roku 1955. W pierwszych latach wojska radzieckie rozminowały drogi i ścieżki. W latach 1952-55 rozminowano tereny otwarte, unieszkodliwiając 54000 min. Operacja rozminowywania kosztowała życie dwóch polskich saperów.

Wycofujące się wojska niemieckie wysadziły większość budynków, dlatego też niewiele jest tam do zwiedzania. Podobno na wysadzenie jednego bunkra saperzy niemieccy używali ok. 8 ton trotylu. Nic więc dziwnego że wielkie kawały betonu lądowały nawet kilkadziesiąt metrów dalej.


--------------------------------------------------------------------------------

Daty, liczby i nazwiska
18.12.1940 - Podpisano plan "Barbarossa".
24.06.1941 - Hitler po raz pierwszy pojawił się w Wilczym Szańcu.
29.08.1941 - Benito Mussolinii odwiedza Wilczy Szaniec.
20.07.1944 - Zamach na Hitlera. Kolejna wizyta Mussoliniego.
05.08.1944 - Wizyta marszałka J. Antonescu.
20.11.1944 - Adolf Hitler po raz ostatni opuszcza Wilczy Szaniec.
22.11.1944 - Rozpoczęcie przygotowań do wysadzenia kwatery.
24.01.1945 - Wysadzenie bunkrów - Rozkaz INSELSPRUNG. Armia Czerwona wkroczyła już do Węgorzewa.

Pozostałe wizyty
Rok 1941 : admirał Horthy, ks. dr Tisso
Rok 1942 : marszałek J. Antonescu, król Borys III, marszałek Carl Mannerheim, gen. Grandes, hr. Ciano
Trochę liczb...
Powierzchnia obiektu - 250 ha
Ilość budowli (łącznie) - 80
Ilość robotników zatrudnionych przy budowie - 20000
Personel - ok 2100 ludzi
Długość zapory minowej - 10km
Ilość armat plot - 30 szt.

Osoby związane z Wilczym Szańcem
Martin Bormann - szef kancelarii NSDAP, sekretarz Hitlera, po wojnie zniknął, w 1970 uznany za zmarłego.
Wilhelm Keitel - feldmarszałek, szef naczelnego dowództwa sił zbrojnych, podpisał akt kapitulacji, powieszony za zbrodnie wojenne w 1946 roku.
Alfred Jodl - generał pułkownik, szef sztabu dowodzenia sił zbrojnych, stracony w 1946 roku.
Walther Warlimont - generał, zastępca Jodla.
Rudolf Schmundt - generał, szef adiutantury Hitlera.
Herman Fegelein - generał SS, adiutant sił zbrojnych SS.
Nicolaus von Below - pułkownik, adiutant wojsk lotniczych.
Karl-Jesko Puttkamer - kontradmirał, adiutant marynarki wojennej.
Gerhard Engel - pułkownik, adiutant wojsk lądowych.
Otto Gunsche - kapitan SS, osobisty adiutant Hitlera.
Walter Hewel - przedstawiciel ministra spraw zagranicznych, ambasador.
Otto Dietrich - szef prasy Rzeszy.
Otto Remer - dowódca brygady ochrony Hitlera.
Erwin Rommel - pułkownik, komendant kwatery głównej od 23.08.1939 do 15.02.1940, potem dowódca Afrkakorps.
Kurt Thomas - pułkownik, komendant kwatery głównej od 15.02.1940 do 30.08.1942.
Gustaw Streve - pułkownik, komendant kwatery głównej od 30.08.1942.
Claus Philip Maria Schenk von Stauffenberg - pułkownik, hrabia, dwukrotnie podjął próbę zabicia Hitlera, 21.07.1944 o godzinie 0.30 rozstrzelany w Berlinie.
--------------------------------------------------------------------------------

Kwatera główna wojsk lądowych "Mamerki".
--------------------------------------------------------------------------------

Trochę historii
Kwatera "Mamerki", czy jak nazywali ją jej lokatorzy "Mauerwald", została zbudowana na trasie kolei Kętrzyn-Węgorzewo, w odległości ok. 18 km od Gierłoży. Występowała także pod kryptonimem "Anna". Kwatera była podzielona na 3 strefy(Fritz, Quelle i Brigitten Stadt), jednakże bez wewnętrznych granic. W tej kwaterze przewidywane były działania wojsk radzieckich, ale także powstawały plany obalenia Hitlera. Na początku budowy wszystko było objęte ścisłą tajemnicą i oficjalnie budowano fabrykę chemiczną "Askania". Jedne źródła podają że teren bazy nigdy nie był zaminowany, natomiast według wspomnień osób które przyjechały tu zaraz po wojnie w celu odzyskania materiałów budowlanych, cały teren był bardzo gęsto zaminowany. Nie wiadomo dlaczego nie został zniszczony podczas wycofywania się Niemców.
--------------------------------------------------------------------------------

Daty, liczby i nazwiska
wrzesień 1940 - Rozpoznanie terenu pod kwaterę przez oficerów z OKH. Lokalizacja zatwierdzona przez gen. Franza Haldera
15.05.1941 - Sztab generalny OKH zarządza przygotowanie do przeprowadzki do Mamerek.
21.05.1941 - Rzut polowy OKH przeprowadza się do nowej Kwatery.
23.06.1941 - Do Mamerek przybywa szef sztabu generalnego OKH gen. płk. Franz Halder.
24.06.1941 - Do Mamerek przybywa naczelny dowódca Wojsk Lądowych feldmarszałek Walther von Brauchitsch.
30.06.1941 - Wizyta Hitlera z okazji urodzin gen. Haldera
25.08.1941 - Wizyta Hitlera i Mussoliniego
09.09.1941 - Wizyta węgierskiego dyktatora, admirała Miklosa Horthyego
11.02.1942 - Wizyta rumuńskiego marszałka i szefa państwa, Jona Antonescu
27.06.1942 - Wizyta marszałka Finlandii, naczelnego dowódcę w wojnach z ZSRR (1939-40; 1941-44), Carla Gustawa Mannerheima.
14.07.1942 - Wizyta Hitlera w związku z 40-leciem służby wojskowej F. Haldera.

Trochę liczb...
Powierzchnia obiektu - 250 ha
Ilość budowli (łącznie) - 241
Ilość bunkrów - 36
Ilość robotników zatrudnionych przy budowie - 2000
Personel - 1500 żołnierzy

--------------------------------------------------------------------------------

Strefy
Strefa pierwsza - Quelle (Źródło)
Jest to strefa najbliższa brzegu jeziora Mamry oraz ujściu kan. mazurskiego. Ta część obiektu jest zwiedzana najczęściej, ponieważ znajduje się przy uczęszczanej drodze. Najczęściej turyści nie zdają sobie sprawy z istnienia pozostałych stref. Znajduje się tam dobrze zachowany schron przeciwlotniczy, otynkowany (jak większość obiektów) w sposób utrudniający wykrycie z powietrza (jest możliwość wejścia na jego dach z którego roztacza się ciekawy widok). Obok niego stacja transformatorowa oraz drugi mniejszy schron. Na północy, przy drodze znajduje się dawna kotłownia, z czymś co przypomina garaż. Obok na rozwidleniu dróg wartownia "środek" oraz stacja pomp (które podobno należą do strefy "Fritz"). Na wschodzie jeszcze trzy inne schrony obronne oraz stacja pomp przeciwpożarowych. Teren ochraniały dwie wartownie (północ i południe) oraz wspomniana wartownia środek. Z ciekawszych budowli, które nie dotrwały do naszych czasów niezniszczone, należy wspomnieć o domu gen. Wagnera (obecnie zniszczony niemal całkowicie) w którego piwnicach spotykali się oficerowie spiskujący przeciwko Hitlerowi (w tym także Stauffenberg, który dokonał próby zamachu 20 lipca 1944 w Wilczym Szańcu).
--------------------------------------------------------------------------------

Strefa druga - Fritz (Fryderyk)
Ta część zawiera większość budynków z całego obiektu i znajdują się tam zarówno kwatery mieszkalne oficerów, budynki operacyjne sztabu oraz duża liczba budowli technicznych. Strefa ta jest położona w najbliższym otoczeniu torów kolejowych i zawiera także dworzec, który służył do komunikacji z Kętrzynem, Gierłożą oraz Węgorzewem. Nie rozpisuję się na razie o tej strefie poniważ dokładniej jej jeszcze nie przyjrzałem, a dotychczasowe spostrzeżenia oraz zdrowy rozsądek podpowiadają, że szkice na których się opierałem są niekompletne (Dotyczy to międzyinnymi drogi wychodzącej na północ od dworca, terenu poniżej kanału mazurskiego oraz nieoznaczonego nigdzie kamiennego mostu nad tymże kanałem).
--------------------------------------------------------------------------------

Strefa trzecia - Brigitten Stadt (Miasto Brygidy)
W tej strefie mieszkały kobiety zatrudnione w kwaterze jako sekretarki, maszynistki, finansistki oraz personel kuchni, kasyn i hoteli. Niestety ciekawsze obiekty tej strefy zostały zamienione na dojrzewalnie serów i niewiele jest tam do zwiedzania.
--------------------------------------------------------------------------------

Pozostałe informacje
Na całym terenie należy patrzeć pod nogi gdyż zostało tam mnóstwo studzienek oraz rowów po wykopanych rurach i kablach.
--------------------------------------------------------------------------------
Dla turystów-żeglarzy : Najlepiej zatrzymać się w przystani "Przystań" lub w Kietlicach, z taką różnicą że w drugim przypadku za komfortową przystań płacimy dłuższym spacerem (ok. 4 km).
--------------------------------------------------------------------------------
Dla turystów-dreptaczy: Stanowczo polecam Kietlice ze względu na dobre warunki sanitarne. Dobry dojazd PKS-em do godzin wczesno-popołudniowych z Węgorzewa i Kętrzyna.
--------------------------------------------------------------------------------
Dla turystów-zmotoryzowanych: Na terenie strefy Quelle przy drodze głównej znajduje się parking. Tam najlepiej zostawić pojazd, ponieważ nie przyda się on przy zwiedzaniu.
--------------------------------------------------------------------------------
Dla turystów-wandali-sprayowców: Najlepiej pojedźcie gdzieś za Ural to nie będziecie nikomu przeszkadzać.
--------------------------------------------------------------------------------
Dla poszukiwaczy skarbów z łopatami w rękach: Lepiej pomóżcie kopać dziadkowi ogródek, bo co było do znalezienia (a nie było nic cennego) to już dawno zostało wykopane (z małym wyjątkiem - Nie wiadomo co się stało z zakopanymi rozkazami przygotowanymi na dzień obalenia Hitlera).
--------------------------------------------------------------------------------

Kwatera główna Himmlera.
--------------------------------------------------------------------------------

Trochę historii
Polowa Kwatera Heinricha Himmlera o kryptonimie "Hohwald". Znajduje się ona w Pozezdrzu na trasie Węgorzewo - Giżycko. Cechą charakterystyczną kwater głównych i polowych była ich lokalizacja tuż przy linii kolejowej Kętrzyn - Węgorzewo - Giżycko. Obecnie ta linia kolejowa nie istnieje. Do pewnego momentu istniał jeszcze fragment linii pomiędzy Giżyckiem, a Kruklankami, ale wkrótce i ten odcinek został rozmontowany. Jedynym śladem po tej linii jest nasyp kolejowy, który jest bardzo dobrze widoczny wzdłuż drogi od strony Węgorzewa. Istniał tam też most kolejowy nad kanałem który łączy jeziora Stręgiel i Święcajty. Kolej ułatwiała komunikację oraz służyła do dowozu ogromnej ilości materiałów potrzebnych przy budowie. Kierownictwo nad pracami sprawowała Organizacji Todt, zaś poszczególne roboty wykonywane były przez przedsiębiorstwa budowlane.
Duży nacisk kładziono na bezpieczeństwo. Miały je zapewnić schrony o tzw. odporności "B", grubość ich żelbetowych ścian i stropów wynosiła 2 metry. Teren otoczony był pasem pól minowych, odgrodzony podwójnym płotem z siatki i drutu kolczastego oraz silnie strzeżony. Zakwaterowany był tu batalion policji, który wchodził w skład oddziałów przewidzianych do obrony kwatery Hitlera i OKW (Oberkommando der Wehrmacht) w Gierłoży oraz obserwacji trójkąta Kętrzyn, Węgorzewo, Giżycko.
Maskowanie kwatery zapewniał gęsto rosnący las. Maskowanie sztuczne polegało na dostosowaniu obiektów do otaczającego tła przy zastosowaniu środków imitujących przedmioty naturalnego otoczenia, jak siatka druciana, do której umocowane były imitujące liście, pasma tworzywa o kolorze zielonym, żółtym, brązowym. Tworzywo to nie paliło się płomieniem. Siatki byty rozwieszane w ten sposób, aby zatrzeć regularne kontury cienia budowli. Maskowanie naturalne, uzupełnione sztucznym, niewątpliwie zabezpieczało przed wykryciem kwatery z powietrza.
Kwatera ukryta w lesie składała się z 9 obiektów - 5 schronów o dwumetrowej konstrukcji stropu i ścian, niedużego podziemnego garażu, dwóch ceglanych wartowni i schronu specjalnego - Himmlera. Wszystkie schrony o odporności "B" zostały całkowicie zniszczone przez wycofujących się Niemców. Do schronu o odporności "B" o wymiarach zewnętrznych 13,7x10,7m prowadziły dwa wejścia o szerokości 80cm, przez które wchodziło się do śluzy zamykanej podwójnymi pancernymi drzwiami. Wnętrze schronu wypełniały dwa pomieszczenia do pracy zaopatrzone we własny system oświetlenia i wentylacji.
Najciekawszym i najlepiej zachowanym obiektem kwatery jest umieszczony centralnie ogromny schron dowódcy SS i Policji Heinricha Himmlera (21,4x19,3m), który został przebudowany, aby przeciwstawić się rosnącej sile alianckich bomb. Stropy i ściany były podwójne, gdyż pierwotny schron typu "B" o grubości stropów i ścian 2m został obudowany tzw. płaszczem ochronnym, analogicznie jak w kwaterze Hitlera w Gierłoży. W przeciwieństwie do kwatery Hitlera, tutaj nie umieszczono na schronach stanowisk dział przeciwlotniczych i karabinów maszynowych.

Daty i nazwiska
wiosna 1941 - Zakończenie głównych prac budowlano instalacyjnych w obiekcie
rok 1944 - Przebudowa głównego schronu do wyższej kategorii odporności.
16.09.1944 - Spotkanie Himmlera z gen. Andriejem Własowem, ówczesnym dowódcą Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej
20.11.1944 - porzucenie kwatery przez jej mieszkańców
24.01.1945 - Wysadzenie w powietrze kwatery


Trochę liczb...
Ilość obiektów - 9
Ilość schronów kat. "B" - 5

--------------------------------------------------------------------------------

Pozostałe informacje
Niedaleko znajduje się także malowniczy szlak rzeki Sapiny, przy którym znajdują się rozsiane w lesie bunkry (nie ma ich zbyt wiele). Szlak jest typowo kajakowy, ale jak ktoś lubi dobrą zabawę można nim przepłynąć nawet większą łódką, aż do jeziora Gołdopiwo. (Sprawdzone)

--------------------------------------------------------------------------------

Twierdza Boyen.
Twierdza Boyen została wzniesiona w latach 1844-1856 i należy do najlepiej zachowanych XIX-wiecznych fortyfikacji obronnych w Polsce. Budowla ta stanowiła główne ogniwo w łańcuchu umocnień zamykających od wschodu dostęp na teren państwa pruskiego. Zbudowana została na obszarze liczącym ok.100ha i stanowiła bardzo ważny obiekt strategiczny Prus Wschodnich.
Pomysł wybudowania twierdzy zrodził się w wyniku doświadczeń wojen napoleońskich, w pismach generałów: von Grolmanna i von Boyena z 1818 roku. Jednak dopiero 9 grudnia 1841 roku król Fryderyk Wilhelm IV wydał decyzję o budowie twierdzy w rejonie Giżycka. Lokalizacja została uzgodniona po przeprowadzeniu wizji lokalnej w 1842r. przez gen. von Grolmanna, von.Krausenecka i von Astera. Budowę rozpoczęto 5 kwietnia 1843 roku od przygotowania projektu i wykonania pierwszych prac ziemnych w rejonie donżonu - niwelacji terenu i kopania studni. Kamień węgielny położono tu 4 września 1844r. z udziałem władz, a 24 grudnia 1846 roku król Fryderyk nadał jej nazwę FESTE BOYEN - (Twierdza Boyen).
Twierdza otoczona jest kamienno-ceglanym murem o długości 2303m, przez który można było się przedostać czterema bramami wjazdowymi: głównymi czyli Giżycką i Kętrzyńską, oraz dwoma bramami specjalnymi czyli Prochową i Wodną. Do bramy Wodnej dociągnięto odnogę kanału i zbudowano tam przystań, którą zasypano w roku 1868, aby umożliwic przyłączenie twierdzy do nowobudowanej linii kolejowej. Narożniki muru skazamatowano tworząc małe przykryte ziemią schrony dla żołnierzy.
Fosa otaczające twierdzę nie była wypełniona wodą i od strony przeciwskarpy została opatrzona kratą forteczną. Doskonale zachowane formy ziemne - wały, skarpy, pochylnie i place ćwiczeń czynią całość doskonale broniącą przed nieprzyjacielem. Stan zachowania substancji zabytkowej twierdzy, schrony i.budynki, ocenia się na poziomie dobrym.
Twierdza składa się z sześciu bastionów, które noszą nazwy LEOPOLD, LUDWIK, HERMAN, RECHT (PRAWO), SCHWERT (MIECZ), LICHT (ŚWIATŁO). Pierwsze trzy z nich są imionami von Boyena, a pozostałe nawiązują do tradycji jego rodu. Układ ten wynikał z projektu, który zakładał budowę twierdzy na planie wieloboku zbliżonego do sześcioramiennej gwiazdy. Budowę obiektów murowanych rozpoczęto w 1847r. i prowadzono do końca 1853r. Jednocześnie budowano zaplecze twierdzy czyli koszary, spichlerze, magazyny prochowe, drogi wewnętrzne pod wałami oraz pozostałe obiekty ziemne. Powstało więc ogromne dzieło militarne ziemno-murowane, na które składają się wysoki wał oddzielony od fosy murem kamienno-ceglanym z ryglowymi strzelnicami karabinowymi (tzw. mur Carnota) oraz przedwał z kratą forteczną.
Umownie rok 1855 przyjmowany jest za datę ukończenia budowy, lecz należy pamiętać, że twierdza musiała być unowocześniana w miarę rozwoju techniki wojennej. Tak więc w roku 1908 przeprowadzono na jej terenie liczne modernizacje m.in. działa starego kalibru wymieniono na 100 i 150mm haubice, na wale głównym zainstalowano 90mm działa i 37mm działka szybkostrzelne. Ponadto stopniowo powstawał arsenał i laboratorium prochowe, schrony koszarowe, budynki ćwiczeń, stacja gołębi pocztowych oraz 23 inne budynki.
Podczas I wojny światowej twierdza dała świadectwo swego strategicznego znaczenia. 26 sierpnia 1914r. na przedpolach twierdzy doszło do półtoragodzinnego ostrego starcia pomiędzy Rosjanami a Niemcami, a dnia kolejnego komendant obleganej twierdzy płk Busse odrzucił żądanie poddania się. Powtórny atak na tę budowlę w lutym 1945r. został odparty, a wojska rosyjskie zostały zmuszone do wycofania się.
W 1939 r. Garnizon Giżycki w składzie: 605 dywizja do zadań specjalnych, 23dyw. piechoty oraz 10 brygada cyklistów, wszedł w skład grupy Armii "Nord" (Północ) i pod wodzą gen. Heinza Guderiana wzięła udział w walkach m.in. pod Wizną. Zimą 1945 r. wojska III Frontu Białoruskiego obeszły Giżycko, a broniąca IV Armia gen.Hossbacha została okrążona i zmuszona do poddania się. Twierdza została oddana bez żadnego wystrzału!
Po wojnie aż do roku 1957 zajęta była przez Wojsko Polskie, a następnie przekazana została władzom cywilnym. Na jej obszarze powstały liczne jednostki przemysłu spożywczego, takie jak ferma dla kur, dojrzewalnia serów, magazyny zbożowe (dziś już nieistniejące).
--------------------------------------------------------------------------------

Lokalizacja
Twierdza położona jest na zachód od Giżycka, na wąskim przesmyku pomiędzy dużymi jeziorami Niegocin i Kisajno
--------------------------------------------------------------------------------

Jak tam dojechać?
Z Giżycka do twierdzy prowadzą dwie drogi. Ogólnie bardzo trudno do niej nie trafić, ponieważ w mieście pełno jest drogowskazów do niej kierujących. Odsyłam do planu miasta znajdującego się na stronie urzędu miejskiego Giżycka
--------------------------------------------------------------------------------

Daty, liczby, nazwiska.
Długość muru : 2303m
Powierzchnia obiektu : 100ha
Rozpoczęcie prac : 5 września 1843r
Zakończenie prac : 1855r.
GROLMANN, KARL WILHELM GEORG VON (1777-1843) pruski żołnierz, weteran wojen napoleońskich. Od 1815 był wysokim funkcjonariuszem w ministerstwie wojny. Następnie przeniesiony na stanowisko administratora prowincji Posen (Poznań). W 1837 został promowany do rangi generała piechoty. Zmarł wkrótce po rozpoczęciu budowy twierdzy.
BOYEN, LEOPOLD LUDWIG HERMANN GOTTLIEB VON (1771-1848), Pruski marszałek polowy. Po zwycięstwie nad Napoleonem asystował Scharnhorstowi w reorganizacji armii pruskiej. Jego działania, włączając w to pobór powszechny i stworzenie gwardii narodowej, dały podstawy pruskiej sile militarnej. W latach 1814-19 oraz 1841-47 piastował stanowisko ministra wojny.
FRYDERYK WILHELM IV (1795-1861), król pruski od 1840, syn Fryderyka Wilhelma III, zwany "romantykiem na tronie". Inicjator budowy parlamentaryzmu pruskiego. Zwołał Zgromadzenie Stanowe - Landtag w dniu 11 IV 1847. Zwolennik liberalizmu. W okresie wydarzeń rewolucyjnych w Berlinie ogłosił odezwę Do mych kochanych berlińczyków. Dążąc do zahamowania wystąpień rewolucyjnych złożył hołd poległym na barykadach bojownikom. Wprowadził liberalną konstytucję. Odrzucił ofertę Zgromadzenia Narodowego we Frankfurcie, proponującego mu władzę cesarza Niemiec. Od 1858 nie sprawował rządów z powodu choroby umysłowej. Po chorobie Fryderyka regentem został wybrany jego brat Wilhelm I, który współuczestniczył w rządzeniu już od 1813-1814.

[link widoczny dla zalogowanych]

------------------------------------------------------------------------------------

MRU - MIĘDZYRZECKI REJON UMOCNIONY

Zajmuje powierzchnię ok. 7000 km². Budowa fortyfikacji w pasie przygranicznym prowadzona była przez III Rzeszę w latach 1934-38 . Wybudowano ok. 100 obiektów fortyfikacyjnych. System tuneli o łącznej długości prawie 30 km wybudowany został na głębokości do 35m. pod powierzchnią ziemi i łączy 20 obiektów bojowych , tzw. „pancerwerków”. Większość z wybudowanych obiektów fortyfikacyjnych zabezpieczało załogi przed ogniem ciężkiej artylerii o kalibrze do 280 mm (Polska w okresie międzywojennym posiadała jeden pułk artylerii ciężkiej wyposażonej w moździerze kalibru 220 mm) . Stropy i ściany zewnętrzne budowano z betonu grubości do 1,5 m. Szećciostrzelnicowe kopuły bojowe „pancerwerków” ważyły ok. 50t i miały ściany grubości

250–300mm. Pomiędzy miejscowościami BORYSZYN, KAŁAWA , KĘSZYCA , KURSKO wybudowano pas zapór przeciwczołgowych tzw. „zębów smoka” . Przed żelbetonowymi ostrosłupami wykopano 5-cio metrowej głębokości rów przeciw czołgowy .

Teren na północnym i południowym odcinku fortyfikacji obfituje w szereg jezior i rzeczek tworzących ciek wodny o przebiegu południkowym. Poprzez system zapór wodnych , tam , przepustów i jazów oraz wykopanych kanałów i stopni spiętrzających wodę powstał system przeszkód wodnych . Wzniesiono szereg budowli hydrotechnicznych , mostów obrotowych , oraz mostów , w których płyty mostowe można było wsunąć pod powierzchnię drogi .
-----------------------------------------------------------------------------------


Zambrowski Rejon Umocniony

Na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow po ataku Sowietów na polskę ich linia granicy przesunęła się na zachód tak jak pokazuje niżej zamieszczona mapka. Wzdłuż nowej granicy z Niemcami w miejscach gdzie nie było żadnych przeszkód wodnych i ziemnych Stalin postanowił wybudować linię umocnień, które opóźniły by na czas potrzebny do zorganizowania obrony atak nazistów na nowe tereny sowieckie. W późniejszym czasie miały one posłużyć do ataku na nazistów, który podobno Stalin planował.
Zambrowski Rejon Umocniony to linia dużej ilości bunkrów obsadzonych w niewielkiej odległości od siebie na mapie oznaczonej cyfrą 8.
Prace budowlane rozpoczęly się w roku 1940, jak twierdzą miejscowi mieszkańcy (jeden z nich na zdjęciu na dole) do ich przeprowadzenia Rosjanie wynajęli kilkudziesięciu Polaków z wykształeceniem budowlanym mieszkających w okolicy. Schrony bojowe dzieliły się pod względem przystosowania do walki na:
- kazamaty - prowadzenie ognia frontalnego; czołowego
- kaponiery i półkaponiery - prowadzenie ognia bocznego; flankującego
- blokhauzy - prowadzenie ognia okrężnego
Reszta schronów to były bunkry dowodzenia i obserwacyjne. Wszystkie bunkry można było dodatkowo podzielić na uzbrojone w armaty przeciwpancerne lub karabiny maszynowe. Wszystkie budowane były z żelbetonu.
Jak twierdzą miejscowi wszyscy polacy po zakończeniu prac budowlanych zostali zapędzeni do rowu czołgowego i tam zabici aby utrzymać tajemnicę związane z budową obiektów.
Bunkry nie spełniły jednak swojego zadania. Niemcy podczas ataku wykorzystali element zaskoczenia (większość bunkrów nie została jeszcze obsadzona ludźmi i sprzętęm) oraz element pijacki rosjan ( do przejścia przez umocnienia doszło w niedzielę, kiedy to rosjanie leżeli jeszcze pijani po sobocie lub byli mocno skacowani ). Te bunkry, które stawiły opór po prostu ominęli dużym łukiem i sprawę zostawili wojsku z drugiej linii.
Do dziś zachowało się cała masa bunkrów, większość w całości - z rozkradzionym jedynie wyposażeniem; po prostu miejscowi co sie dało wykorzystać wymontowali i zabrali, część sprzętu przydała się żołnierzom AK.
Aby zwiedzić je niezbędne są dobre latarki. Trzeba również pamiętać, że nie są to obiekty przystosowane do zwiedzania a więc wszelkie dołu, pułapki, rowy, otwory przelotowe na łuski czy włazy do poziomów niższych są niczym nie zabezpieczone i zanim gdzieś się postawi nogę trzeba najpierw trzy razy dobrze obejrzeć to miejsce. Inaczej zwiedzanie może zakończyć sie tragedią.
Odnajdowanie bunkrów nie jest trudne a obejrzenie ich wszystkich raczej nie możliwe ze względu na ich ilość oraz fakt, że niektóre stoją na prywatnych polach (patrz zdjęcia ze strzałkami). Podamy dojazd do kilkudziesięciu z nich, które najłatwiej znaleźć.
Jadąc krajową 8 z Warszawy do Białegostoku parę kilometrów za obwodnicą Ostrowi Mazowieckiej dwa bunkry mamy zaraz koło drogi po lewej stronie, wystają betonowe kopuły, dwa następne nieco dalej po prawej stronie (patrz jedno ze zdjęć ). W miejscowości Prosienica skręcamy w lewo, po wyjechaniu z tej miejscowości mamy pierwszą drogę w lewo prowadzącą do żwirowni a my skręcamy w drugą w lewo. 100 metrów i mamy 2 bunkry po lewej stronie i jeden po prawej na skraju lasku. Wracamy do asfaltowej drogi i jedziemy w lewo na Podbiele. Przynajmniej 2 bunkry łatwo zauważyć po lewej jak i po prawej stronie. Na łuku drogi jeżeli skręcimy zobaczymy całkiem fajny bunkier po lewej stronie, jeżeli pojedziemy prosto w polną drogę znajdziemy następne 3 bunkry po obu stronach drogi. Jeżeli jeszcze ktoś będzie czuł niedosyt można wrócić do krajowej 8 i pojechać na Andrzejewo. Tam zapytać miejscowych a każdy pokaże następne. Zasada ich znajdowania jest bardzo prosta. Stojąc koło jednego wystarczy się rozejrzeć a gdzieś w oddali na pewno zobaczymy jeden lub dwa następne w okolicy, nieraz tylko są one zarośnięte kępą drzew co utrudnia nieco ich zauważenie. Obok jest miejscowość Zuzela (miejsce urodzin kard. Stefana Wyszyńskiego). Niedaleko tej miejscowości znajduje sie rów czółgowy gdzie zostało zabitych ok. 5000 okolicznych żydów. W lesie koło drogi nr 8 w okolicach skrętu na Guty znajduje się mogiła ze 140 zabitymi Polakami, których Niemcy rozstrzelali w odwecie za zamordowanie miejscowego urzędnika, który był niemieckim kapusiem.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Podróże Wycieczki Wypady na Weekend Strona Główna -> Wypady na Weekend Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

Skocz do:  

Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001 phpBB Group

Chronicles phpBB2 theme by Jakob Persson (http://www.eddingschronicles.com). Stone textures by Patty Herford.
Regulamin